De Handleiding meten en rekenen Industrielawaai 1999 beschrijft de methodiek volgens welke het geluid in de omgeving van inrichtingen moet worden gemeten en berekend.

In het voorjaar van 1999 is een herziening van de Handleiding meten en rekenen industrielawaai van maart 1981 (IL-HR-13-01) uitgekomen. Op 21 juni 2001 is de nieuwe handleiding, zoals de herziening hier zal worden genoemd, gepubliceerd in de Staatcourant, deze is sinds 23 juni 2001 officieel van kracht.

Artikel 2.3 lid 1 van het Reken- en meetvoorschrift geluid 2012 stelt dat de Handleiding meten en rekenen Industrielawaai 1999 moet worden toegepast ter bepaling van het equivalente geluidniveau vanwege een industrieterrein. De oude Handleiding uit 1981 mag niet langer worden gebruikt.

Bij industrielawaai is er altijd sprake van een situatie waarbij geluid, dat door één of meerdere bronnen in een inrichting wordt geproduceerd, via een overdrachtsweg een ontvanger bereikt. Er is sprake van een emissie, een transmissie ofwel overdracht en een immissie van geluid.

In alle gevallen gaat het erom een bepaalde geluidimmissie bij de ontvanger vast te stellen. Dit kan o.a. geschieden door middel van een directe meting ter plaatse.

Is meting op de beoordelingspositie niet mogelijk, dan moet op een andere plaats worden gemeten. De meetplaats wordt dan de referentiepositie genoemd. De op deze positie gemeten waarden moeten vervolgens worden omgerekend naar waarden op de immissiepositie.

Is een directe immissiemeting op de beoordelingspositie of de referentiepositie om een of andere reden niet zinvol of mogelijk, dan moeten de emissiegegevens van de bron worden bepaald. Daaruit kan met behulp van een overdrachtsmodel het niveau in de immissiepositie worden berekend. Tegenwoordig wordt daarvoor specialistische software zoals het door Sonus bv raadgevende ingenieurs te leveren Environoise^® gebruikt. De bronsterkten worden bij voorkeur bepaald op grond van metingen aan de installaties zelf. De uitvoering van dergelijke metingen vereist deskundigheid en is onderworpen aan gedetailleerde voorwaarden.

Een probleem treedt op doordat het ontstaan van geluid en de overdracht ervan naar een ontvanger onderworpen is aan de wetten van de fysica. Deze fysische werkelijkheid is uitermate complex. Fysici gaan er in zo'n geval toe over de werkelijkheid te vereenvoudigen en beschrijven die in termen van modellen. Ook de handleiding is gebaseerd op modellen. Die modellen kunnen simpel zijn met een grove benadering van de werkelijkheid maar ook meer gedetailleerd en daardoor bewerkelijker.

De Handleiding meten en rekenen Industrielawaai is gebaseerd op modellen in de vorm van formules. De gebruikte formules bezitten slechts geldigheid binnen de randvoorwaarden van het model die in de handleiding terug te vinden zijn als voorschriften en procedures. Onderstaand wordt het systeem van de nieuwe handleiding uitgelegd.

De handleiding kent twee methoden: een vereenvoudigde methode gebaseerd op ééngetalswaarden (totaalniveau in dB(A)) en een specialistische methode. De vereenvoudigde methode wordt aangeduid als methode I en de specialistische als methode II.

Methode I is bij uitstek een methode voor handhaving bij inrichtingen met een vergunning op grond van de Wet milieubeheer en inrichtingen die onder het Activiteitenbesluit vallen en mag worden toegepast in eenvoudige situaties waarvoor randvoorwaarden zijn geformuleerd. Tevens kan er indicatief zonebeheer mee worden uitgevoerd. Bij het meten en rekenen volgens deze methode wordt uitsluitend gebruik gemaakt van niveaus in dB(A) terwijl binnen de randvoorwaarden de uitkomsten en de nauwkeurigheid ervan vergelijkbaar zijn met die van methode II.

De specialistische methode II is bedoeld voor toepassing in complexe situaties en bevat richtlijnen voor geluiddeskundigen. De methode omvat een immissiemeetmethode, zes methoden voor emissiemetingen, een overdrachtsrekenmodel, de mogelijkheid overdrachten te meten met behulp van een substitutiebron en ten slotte als uitvlucht - als niets anders kan worden toegepast - de hybride methoden.

De deelmethoden vallend onder één van de methoden worden aangegeven met een subnummering. Zo kent de methode II tien deelmethoden aangegeven met II.1 tot en met II.10.

Onderstaande tabel geeft een overzicht van de methoden uit de nieuwe handleiding.

De handleiding bestaat uit vier modulen aangeduid met module A tot en met module D.

Module A is een algemeen gedeelte waarin begrippen worden toegelicht en waarin is vastgelegd hoe beoordelingsgrootheden moeten worden bepaald. Ook staat het toepassingsgebied van de beide methoden er omschreven en worden er de eisen betreffende de reproduceerbaarheid genoemd die aan het uitvoeren van de metingen worden gesteld.

Module B beschrijft de immissiemeetmethode, twee emissiemeetmethoden en het overdrachtsmodel van de vereenvoudigde methode I.

Module C beschrijft de deelmethoden die samen de specialistische methode II vormen. In het inleidende hoofdstuk van Module C is onder paragraaf 3.9 een immissiemeetmethode voor windturbines opgenomen. Echter omdat het beoordelingssysteem voor windturbines gebaseerd is op de Europese dosismaten L_den en L_night waarbij de geluidsbelasting op de beoordelingspunten over een jaar wordt gemiddeld over alle etmaal-, en nachtperioden is er een speciaal Reken- en meetvoorschrift windturbines. Dit voorschrift is als bijlage 4 opgenomen in de Activiteitenregeling milieubeheer.

Module D bevat de bijlagen waaronder een toelichting op begrippen en definities, voorbeelden van toepassingen, een lijst met luchtgeluidisolatiewaarden en een tabel met windgegevens.

Voor meer informatie over de methoden uit de handleiding van maart 1981, klik hier.

Door Sonus bv raadgevende ingenieurs wordt de cursus Industrielawaai verzorgd die er speciaal voor is bedoeld te leren hoe de handleiding in alle gevallen correct is toe te passen.

	Begrippenlijsten:					Site navigatie: